12. Flottur hattur

12. Flottur hattur

Klaki þreif til sín hattinn, sturtaði eplunum úr og setti hann á hausinn. Hann horfði reiðilega á Bíbí sem kom flögrandi til þeirra. Bíbí settist í snjóinn. Hún bar vænginn fyrir gogginn og flissaði dálítið.

„Ó, afsakaðu. Ég sé það núna að þetta er hattur. Mér fannst karfan líka eitthvað skrýtin,“ sagði hún og brosti afsakandi til Klaka.

„Mikið ertu fínn núna,“ sagði Zeta og virti litla snjókarlinn fyrir sér.

Við hrósið hætti Klaki samstundis að vera reiður og brosti út að eyrum.

„Já, þetta er líka uppáhalds hatturinn minn!“ Hann dansaði um í snjónum. „Jólahatturinn minn! Nú verð ég fínn um jólin - það er að segja - ef það verða einhver jól.“ Hann andvarpaði og settist niður.

„Eigið þið nokkuð körfu sem við getum fengið lánaða?“ spurði Bíbí.

„Nei, við erum bara með þennan stóra ullarsokk sem við vitum ekki hver á,“ sagði Zeta. Hún dró ullarsokkinn upp úr snjónum og sýndi Bíbí.

Fuglinn tók andköf. „Snjótröllið!“ tísti Bíbí og flögraði aðeins til baka. „Enginn nema snjótröllið getur átt svona stóran sokk. Það er með svo ógnarstóra fætur og ógurlega stórt nef.“ Zeta og Klaki horfðu á hvort annað, ullarsokkinn og á fjöllin stóru. Þau fengu bæði kaldan hroll niður bakið. Bíbí flögraði aftur upp í tréð.

„Hvert eruð þið að fara? Þið eruð þó ekki að fara í áttina að Mikilfenglega fjalli?“ spurði Bíbí. „Ja, við erum að leita að ýmsum hlutum sem Klaki hefur týnt og viljum komast að því hvers vegna það hefur snjóað og vindurinn blásið svona mikið. Þess vegna ætlum við að hitta gamla refinn,“ útskýrði Zeta.

Bíbí hugsaði sig um í smá stund. „Við fuglarnir förum aldrei nálægt Mikilfenglega fjalli, en ég vil gjarnan launa ykkur hjálpina fyrir eplatínsluna. Ef þið lendið í vandræðum skuluð þið kalla á mig og ég reyni að bregðast við. Gangi ykkur vel.“ Síðan var hún flogin í burtu.

Klaki og Zeta horfðu hvort á annað og voru bæði djúpt hugsi. Þetta var þá satt sem Maddamma mús sagði um snjótröllið. Það var þá til í alvörunni!